22 Juli 1946. Het hoofdkwartier van de Britten in Palestina is gevestigd in het chique King David Hotel. De Joodse verzetsorganisatie Irgun smokkelt melkbussen met explosieven naar binnen en verstopt ze in de kelder van het hotel. Dertig minuten later doet een enorme explosie de gehele zuidvleugel van het hotel instorten. Er vallen eenennegentig doden. Twee jaar na de aanslag vertrekken de Britten uit Palestina en is de staat Israël een feit. Wat heeft de vriendschap tussen de leiders van de Irgun en de Ierse IRA betekend? En hoe heeft een beroemd toneelstuk, met in de hoofdrol Marlon Brando, bijgedragen aan de zionistische terreur?

Foto: Dochter van een van de Irgun-leden die de aanslag pleegden op het King David Hotel in 1946

30 september 1956. Algerije is al meer dan een eeuw een ‘speciale provincie’ van Frankrijk en de Algerijnen zijn het zat. Een jonge Algerijnse vrouw bezoekt een salon in het Europese kwartier in Algiers. Ze eet er een ijsje, laat een bom achter onder haar stoel en vertrekt. Er vallen drie doden en tientallen gewonden. President De Gaulle ziet het conflict escaleren en geeft het Algerijnse volk haar onafhankelijkheid. Dit ten ongenoegen van nationalistische Fransen. Zij verenigen zich in een geheim leger: de Organisation Armee Secrete (OAS). Zijn daders en slachtoffers tot elkaar gekomen of zijn oude scheidslijnen nog altijd even actueel? Op welke manier leeft het gedachtengoed van de OAS voort in nieuwe extreem-rechtse organisaties?

Foto: De vrouw die de aanslag pleegde op de bar in Algiers in 1956

5 september 1972. Voor het eerst in de geschiedenis worden de Olympische Spelen live op televisie uitgezonden. In de vroege morgen van 5 september bestormen acht leden van de Zwarte September-beweging de appartementen van de Israëlische delegatie en doden onmiddellijk twee atleten. De televisiecamera’s schakelen direct over van de sport naar het gijzeldrama. Dat was precies de bedoeling van de Palestijnen: de Palestijnse zaak op de wereldkaart zetten. Maar wat hebben de Palestijnen sindsdien bereikt? We kijken terug met betrokkenen op deze veelbesproken terreuraanslag en stellen na al die jaren vast dat ook bij terreuraanslagen public relations een belangrijk wapen kan zijn.

Foto: Atleet die de aanslag in München in 1972 overleefde

2 augustus 1980. In de wachthal van het Centraal Station van Bologna komt een achtergelaten koffer tot ontploffing. De enorme explosie splijt het stationsgebouw in tweeën en de wachtende trein met bestemming Chiasso wordt uiteengereten. 85 mensen vinden de dood en 200 mensen raken gewond. Een telefoontje dat de verantwoordelijkheid voor de aanslag opeist, blijkt vals en afkomstig te zijn van de militaire geheime politie. De aanslag wordt toegewezen aan een neo-fascistische organisatie maar de veroordeelden ontkennen tot op de dag van vandaag iedere betrokkenheid bij de aanslag. Kloppen de geluiden dat de Italiaanse staat achter de aanslag zou zitten?

Foto:De aanklager bij het proces over de aanslag in Bologna (1980)

12 oktober 2000. Het Amerikaans marineschip de USS Cole komt aan in de haven van Aden in Jemen om te tanken. In een klein bootje varen twee mannen langszij. Ze zwaaien naar de bemanning, om vervolgens met volle kracht het schip te rammen. De daaropvolgende explosie doodt direct zeventien matrozen en de twee zelfmoordterroristen. De aanslag wordt opgeëist door Al-Qaida. Kort na de aanslag wijzen de Amerikanen al snel de ‘mastermind’ van de aanslag aan: de Jemeniet Al-Nashiri. Hij wordt opgepakt en jarenlang gemarteld en verhoord. Pas vier jaar na zijn arrestatie belandt hij zwaar getraumatiseerd in Guantanamo Bay, waar hij waarschijnlijk voor de rest van zijn leven zal blijven. Missie geslaagd, maar is deze vorm van wraak nog gerechtigheid te noemen? Is dit de enige manier om terroristen te berechten of heeft Amerika haar ziel verloren?

Foto: De navy officier die de aanslagpleger van de USS Cole (2000) verdedigde in military court

22 juli 2011. Anders Breivik brengt een bom tot ontploffing in de regeringswijk van Oslo. Te midden van de chaos rijdt hij naar het eiland Utøya, waar jonge leden van de Arbeiderspartij net hun jaarlijkse zomerkamp zijn begonnen. Onafgebroken begint hij om zich heen te schieten. In totaal vinden die dag 77 mensen, waarvan veel jongeren, de dood. Terwijl je zou verwachten dat de overlevenden Breivik het liefst de doodstraf zouden willen geven, pleiten de Noren juist voor een eerlijke en humane berechting van de massamoordenaar. Alleen op die manier krijgen zij waar ze ten diepste naar verlangen: stilte. Maar wat is er nu, 8 jaar later, nog over van het eensgezinde Noorwegen van vlak na de aanslagen?

Foto: Overlevende van de aanslag op Utøya in 2011. Nu vredesactivist

Terreur is de eerste serie van Topkapi Nonfiction – het in 2016 opgerichte productiebedrijf van voormalig regisseur Robert Oey – in coproductie met de NTR. De documentaireserie komt tot stand met steun van de Netherlands Film Production Incentive, Autentic en het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid.