Alice Neel

Ze wordt gerekend tot de belangrijkste portretschilders van de 20e eeuw. Voor de Amerikaanse Alice Neel (1900 - 1984) komt deze erkenning pas aan het eind van haar leven. Het heeft haar nooit van het schilderen afgehouden. Het Gemeentemuseum Den Haag biedt een grote overzichtstentoonstelling van het werk van de eigenzinnige Neel. Ter gelegenheid hiervan zendt Het Uur van de Wolf de documentaire uit die haar kleinzoon, filmmaker Andrew Neel, na haar dood heeft voltooid. Neel leidt een tumultueus leven. Haar eerste dochter overlijdt, haar tweede raakt ze kwijt aan haar ex-man. Ze leeft in grote armoede, wordt een jaar opgenomen in een psychiatrische inrichting, kiest vaak voor foute mannen en krijgt twee zonen uit twee verschillende relaties. Ondertussen maakt ze de prachtigste portretten, zes decennia lang, van beroemdheden als Andy Warhol en Allen Ginsberg, maar ook van haar buren, kinderen, echtgenoten en minnaars. Alice Neel kàn niet anders. 'Voor mij is schilderen meer dan een beroep, het is een obsessie. Ik móet schilderen.' Alice Neel schildert figuratieve portretten in een tijd dat het abstract-expressionisme, van overwegend mannelijke kunstenaars, in de mode was. Het maakt haar tot een feministisch icoon. Ze noemt zichzelf 'a collector of souls' - haar geportretteerden tonen zich vaak op hun kwetsbaarst. Haar schilderijen zijn nu miljoenen waard. Andrew Neel maakte over zijn grootmoeder een afgewogen, onopgesmukt portret. Hij spreekt onder meer met kunstenaars als Marlene Dumas en Chuck Close, die zich hebben laten inspireren door Alice Neel. Dankzij het vele archiefmateriaal, zowel tv-interviews als homevideo's bij Alice thuis, kruipt ze onder je huid. Maar het indringendst zijn de openhartige getuigenissen van familieleden, die zonder te oordelen verhalen over de keerzijde van Neels bohemienbestaan. Gelukkig laat de regisseur de superlatieven over de schilderijen achterwege en laat hij het werk, fraai in beeld gebracht, voor zich spreken. Indringende portretten van een opzienbarende vrouw.