“Ik heb veel gestreden en met de laatste kracht die ik had, heb ik voor mezelf gekozen.”

In de nieuwe driedelige serie ‘Familie, Geloof en Hoop’ worden Nassiri, Souad, Mohamed en Abdellah gevolgd in hun missie om homoseksualiteit binnen de Marokkaanse gemeenschap bespreekbaar te maken. Tijdens deze reeks krijgt de kijker inzicht in de persoonlijke strijd die deze activisten hebben geleverd om nu de weg voor anderen makkelijker te maken. We spraken met de makers Noud Holtman, Luciënne Groot en hoofdrolspeler Nassiri Belaraj.

Documentairemakers Noud Holtman en Luciënne Groot kregen de tip om eens te praten met de initiatiefnemers van de Marokkaanse Boot, Nassiri, Souad en Mohamed, wat resulteerde in een intensieve samenwerking van anderhalf jaar. Luciënne: “Ik had gelijk zoiets van ‘jullie zijn echt mooie mensen’. Ze doen zulk moedig werk! Ik had niet heel sterk iets met het onderwerp ‘homoseksualiteit’ vanuit persoonlijke motieven, maar ik was echt onder de indruk van hun openheid om hun persoonlijke verhaal met ons te delen.” Die persoonlijke motieven zijn er wel bij Noud: “Ik ben zelf homo, dus ja! Wat ik meteen merkte is dat de strijd heel universeel is voor alle homo’s, maar dat de mate van strijd ligt aan de omgeving waarin je opgroeit. Ik kan me heel goed identificeren met de hoofdpersonen en ik denk dat het voor veel mensen zo zal zijn.”

Worsteling 
Nassiri is een van de hoofdpersonen in de serie die vertelt over de worsteling die hij heeft meegemaakt. Hij vindt het van belang dat mensen persoonlijke verhalen kennen van homoseksuele Marokkaanse-Nederlanders: “Zolang we zichtbaar zijn, krijgen mensen een beeld bij homoseksualiteit en dat zorgt voor een dialoog. Op die manier krijg je de kans om de worsteling die gepaard gaat met pijn, depressie en eenzaamheid te bespreken. De meeste mensen weten niet eens welke strijd je moet leveren voordat je er klaar voor bent om te zijn wie je bent. Ik heb veel gestreden en met de laatste kracht die ik had, heb ik voor mezelf gekozen.” 

Zichtbaarheid
Marokkaans-Nederlandse homoseksuelen zijn niet erg zichtbaar in de media. Er zijn mensen die Noud en Luciënne hebben geprobeerd te overtuigen om niet te beginnen aan de serie, maar zij zijn toch doorgegaan: “Het verbaasde me hoeveel mensen juist wel zichtbaar wilden zijn. Dat valt mee, ik denk dat de witte wereld het graag overdrijft,” zegt Luciënne, maar Noud stipt wel aan dat het moeilijk was om jonge mensen te vinden: “Ze willen wel in beeld maar een echt portret maken was moeilijk. Dat is gewoon nog niet helemaal mogelijk, jongeren moeten verder zijn in hun ontwikkeling.” Omdat het niet lukte om in Nederland iemand te vinden die geportretteerd wilde worden, hebben Noud en Luciënne het buiten de landsgrenzen gezocht. De Marokkaans-Belgische Abdellah is de hoofdpersoon in de serie die die jeugd vertegenwoordigd. In zijn eentje, zonder gelieerd te zijn aan een organisatie, is hij bezig om via zijn social media homoseksualiteit bespreekbaar te maken. “Het vergde wel wat overtuigingskracht om een samenwerking op te zetten met onze vier hoofdpersonen,” voegt Noud toe. “Marokkanen worden nou eenmaal niet fair behandeld in de media, dus onze goede intenties moesten duidelijk naar voren komen en dat vertrouwen moesten we gewoon winnen.”

Niet in de moskee
In een van de afleveringen brengen Luciënne, Nassiri en Abdellah een bezoekje aan de Franse imam Ludovic in Parijs. “In mijn research naar de imam kwam ik steeds hetzelfde verhaal tegen, over dat hij openlijk homoseksueel is en een eigen moskee is begonnen dus ik hoopte dat hij met iets verrassends zou komen en dat gebeurde,” zegt Luciënne. “Hij vertelde aan Nassiri en Abdellah dat ze de steun juist niet in de moskee moeten zoeken, maar dat het veel belangrijker is om het bij elkaar te zoeken.” Nassiri beaamt dat die steun ontzettend belangrijk is en heeft daarom het platform Pink Marrakech opgezet voor jongeren die worstelen met hun seksuele identiteit. “Op onze bijeenkomsten kunnen zij anderen ontmoeten en steun bij elkaar vinden. We zijn erg actief op social media en dat is een makkelijke manier voor jongeren om het eerste contact te leggen.” Aanvankelijk zou geloof geen aspect zijn in de serie, maar volgens Noud kun je niet doen alsof het helemaal geen rol speelt in de strijd: “Geloof is een onderdeel van de cultuur, maar het is niet voor iedereen het belangrijkste aspect in de strijd. Wij vonden het vooral belangrijk om te laten zien dat je wel zo kunt leven en niet perse een keuze hoeft te maken.”                                            

Hoop in de toekomst
Door het maken van deze serie is Luciënne gaan inzien waarom dit onderwerp nog een groot conflict is voor homoseksuele Marokkaanse Nederlanders: “Vooral de oudere generatie heeft zoveel opgeofferd om in vrede te kunnen leven. Ik denk wel dat het op het moment aan het emanciperen is en er steeds meer rolmodellen zichtbaar worden. Jaren geleden hebben we in Nederland rolmodellen zoals Jos Brink en Paul de Leeuw nodig gehad om de zichtbaarheid te vergroten, want dat is nou eenmaal nodig om die emancipatie voor elkaar te krijgen.” Hoewel Nassiri een rolmodel is, is zijn hoop voor de toekomst wat persoonlijker: “Mijn hoop is dat ik op den duur gewoon met mijn partner thuis kan komen, zonder dat ze raar staan te kijken. Dat we gezamenlijk de feestdagen kunnen vieren. En dat hoop ik eigenlijk voor alle mensen, dat zij minder hoeven te lijden en niet in eenzaamheid hoeven te leven.”

Familie, Geloof en Hoop is vanaf zondag 7 mei te zien om 15.00 uur op NPO2.