Ervaringsverhaal

In de eerste aflevering vertelt een Marokkaans meisje, anoniem, haar persoonlijke verhaal. Wij wisten haar te spreken voor een anoniem, verdiepend interview.

De makers konden geen Marokkaanse jongeren vinden die bereid waren geportretteerd te worden voor deze serie. Waarom is het moeilijk om zichtbaar te zijn?
“Het is nog steeds een heel groot taboe binnen de Marokkaanse cultuur en gemeenschap. Het wordt nog steeds als een ziekte gezien en er wordt vaak gezegd dat je zelfs bezeten bent. Je hoort constant dingen als 'het is maar een fase' en tegenwoordig zie je online ook de meest verschrikkelijke reacties voorbij komen, waardoor het gewoonweg gevaarlijk is om zichtbaar te zijn. Maar het kan wel, kijk bijvoorbeeld naar de hoofdrolspelers. Zij zijn een voorbeeld dat het wel kan.”

Wat is voor jou de grote worsteling?
“Ik ben nu 21 jaar, en hoe ouder ik word des te minder de worsteling wordt. Natuurlijk is er thuis, met mijn vader en moeder, geen ruimte voor om het te bespreken. Dat is erg jammer, en een dubbel leven leiden is niet altijd vol te houden. Maar gelukkig zijn er nu ook groepen op internet waar je wel jezelf kunt zijn. Mensen die hetzelfde zijn als jij, geen oordeel over je hebben en met je willen praten. Sinds de eerste Marokkaanse boot in 2014 voel ik mij ook niet meer alleen. Waar ik wel mee worstel is het feit dat mijn ouders van mij verwachten dat ik ga trouwen. Met een man welteverstaan. Ik zit daar zelf niet op te wachten. Je zou in eerste instantie denken dat het geloof een worsteling zou zijn, maar dankzij verschillende organisaties en steungroepen zie ik dat juist niet meer als een worsteling. Ik heb er vrede in gevonden; ik ben een moslima en ik ben lesbisch en dat gaat prima samen. Ik verricht net als iedere andere praktiserende moslim mijn gebeden, vast mee in de heilige maand Ramadan en dat ik lesbisch ben maakt mij niet minder moslim!

Waarom heb jij toch, anoniem, meegedaan?
“Ik heb aan de serie meegedaan, omdat ik het toch wel belangrijk vind dat mensen ook een persoonlijk verhaal horen van een Marokkaanse meid die nog in de kast zit en wat het allemaal met zich mee brengt. Ik doe het voor de mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Dat zij zich in mijn verhaal herkennen en zich niet eenzaam hoeven te voelen. Want er wordt vaak gedacht 'ik ben de enige met dit gevoel' terwijl dat niet zo is. We zijn met velen, hopelijk vinden we elkaar en kunnen we elkaar ondersteunen.”

Denk je dat je over een paar jaar wel zichtbaar in een serie zal meedoen?
“Daar kan ik nu geen antwoord op geven. We weten niet wat de toekomst ons zal brengen. Misschien ben ik over een paar jaar uit de kast, misschien ook niet. Ik focus me vooral op het heden, en nu ben ik vooral de verbinding aan het zoeken met andere niet-hetero’s.”

Welke hoop heb je voor de hoofdpersonen van de serie?
“De hoofdpersonen leveren goed werk in de maatschappelijke sector en ik hoop voor ieder van hen het beste. Hopelijk kunnen zij met deze serie laten zien dat positiviteit, zoals doorzettingsvermogen en kracht, toch altijd wint van negativiteit. Alle vier de hoofdpersonen hebben veel moeten doorstaan, het is zeker geen rozengeur en maneschijn voor ze geweest. Maar ze staan er wel en daar ben ik trots op.”